„Love, Rosie” — Cecelia Ahern

LOVE, ROSIE || CECELIA AHERN || WYDAWNICTWO AKURAT || 6/10

Wszyscy musimy mieć jakieś marzenia. I nadzieję, że możemy osiągnąć coś więcej, niż mamy.

Do lektury „Love, Rosie” podchodziłam dość sceptycznie. Dlaczego? Mam pewną zasadę, którą w tym przypadku złapałam. Najpierw książka, potem film! — tu było na odwrót (nie mogłam się powstrzymać przed Samem Claflinem na wielkim ekranie!). Różnice między książką a ekranizacją są naprawdę kolosalne, ale mimo wszystko przeszkadzało mi to w czytaniu. Zabrakło tego zaskoczenia, wszystko dla mnie było takie przewidywalne, ale staram się obiektywnie ocenić tą książkę. Mimo wszystko — przeczytałam te 511. stron w jeden dzień i gdyby nie to, że widziałam wcześniej film, byłabym zachwycona.

Książka napisana jest w formie epistolarnej — prawdziwa magia listów, ale nie tylko. Poznajemy historię Rosie Dumne i Alexa Stewarta, a także innych bohaterów, przez listy, sms’y, maile i pocztówki. Rosie i Alex są przyjaciółmi od dziecka, a więź między nimi jest bardzo silna. Niestety, ojciec Alexa dostał lepszą propozycję pracy i muszą wyjechać z kraju. Rosie planuje pojechać do niego na studia. Wszystko idzie (prawie) po ich myśli. Skończyła szkolę, dostała się do college’u i… Zaszła w ciążę, co uniemożliwiło jej wyjazd do przyjaciela. I tu zaczyna się cała przygoda, która trwa pięćdziesiąt lat.

Jeśli ludzie mówią o długiej historii, oznacza to zazwyczaj, że jest krótka, ale oni ze wstydu nie potrafią się zdobyć na powiedzenie sobie prawdy.

„Love, Rosie” to książka, która okropnie mnie irytowała. Po milion razy powtarzałam w głowie: „tak, zrób to!” i „nie, nie rób tego!”, a bohaterowie swoje. To coś w stylu ludzi, którzy oglądają horror i krzyczą: „nie oglądaj się!, nie wchodź do tego pokoju!”, wiedząc że bohater i tak to zrobi. Wszystko, cała ta rozłąka Rosie i Alexa, ciągnie się przez tajemnice, strach i niepewność, co okropnie ściskało moje serducho i nie raz, nie dwa zdarzyło mi się zamknąć książkę i obdarować okładkę miną obrażonego dziecka.

Ale nie tylko o miłość chodzi. „Love, Rosie” to także książka o życiu. O tym, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli, o problemach i o ludziach, którzy z tymi problemami się zmagają, książka z poczuciem humoru. Jest to naprawdę miła lektura, która pomimo swych niedociągnięć otrzymuje ode mnie miano „uroczej”. Nie jest to opowieść, do której bym wróciła i mimo wszystko! Jest to jedna z tych książek, o których myślę: „hm, dobra, ale i tak wolę film”.

Rosie: Zawsze źle piszesz wiem. Pisze się WIEM a nie WJEM.                            Alex: Przepraszam, panno idealna. Wjem jak pisać wjem. 

No, i taka moja myśl, z którą muszę się podzielić. Czytając tą książkę, ciągle myślałam o piosence mojego ulubionego zespołu!

happysad — w piwnicy u dziadka.

Pattzy Reads, xx!